خطبه 114نهج البلاغه شریف :

قَدْ تُکُفِّلَ لَکُمْ بِالرِّزْقِ وَ أُمِرْتُمْ بِالْعَمَلِ فَلَا یَکُونَنَّ الْمَضْمُونُ لَکُمْ طَلَبُـهُ أَوْلَى بِکُمْ مِنَ الْمَفْرُوضِ عَلَیْکُمْ عَمَلُهُ مَعَ أَنَّهُ

وَ اللَّهِ لَقَدِ اعْتَرَضَ الشَّکُّ وَ دَخِلَ الْیَقِینُ حَتَّى کَأَنَّ الَّذِی ضُمِنَ لَکُمْ قَدْ فُرِضَ عَلَیْکُمْ وَ کَأَنَّ الَّذِی فُرِضَ عَلَیْکُمْ قَدْ وُضِعَ عَنْکُمْ

فَبَادِرُوا الْعَمَلَ ...

خداونــد روزى را براى شما تضمیــن کرده و شما را به انجام عمل (واجبـات) امر فرموده، بنابراین نباید نسبت به آنچه براى شما تضمیــن شده در برابر آنچه بر شما واجب شده است کوشــاتر باشید، به خدا سوگند آن چنان (در این موضوع براى مردم) شک و تردیــد با یقین به هم آمیخته که گویى آنچه تضمین شده (یعنى تحصیــل رزق) بر شمـا فرض شده است، و آنچه واجب گردیـده (یعنى انجام اوامر الهى) از شما برداشته شده است. پس به عمل مبادرت ورزید...

ترجمه ی دقیق و ظریفم آرزوست...

...........................................................................................

 این متن را مهربان بخوانید  

ما آدما لذت می بریم از شنیدن و خوندن حرفای خوب! به قول آدم خوبا دلمون حال میاد وقتی حرف از خدا می شنویم و بنده های خوبش. اما چه سود!! وقتی عمل با این لذت و شعف همراهی نکنه چه سود؟!

 وقتی با خوندن این فرمایشات و با شنیدن حرفای ارزشمند، حسرت می خوریم بر گذشته و یه آه عمیقی هم می کشیم اما چند فرسخی زمان که می رسیم انگار نه انگارررررررررر که قراره اصلاح کنیم گذشته را، چه سود؟؟؟!

ده ها ساعت هم بشینیم حرفای خوب خوب بخونیم و بشنویم و به به و چه چه بگیم و لذت ببریم چه سود؟؟؟! تنها اثرش اینه که آدمو امیدوار میکنه که خوبه! تو آدم خوبی هستی!!!همین!

ساعتها حرف زدن و نوشتن اذیتمون نمیکنه اما چند دقیقه که میگن بشین فکررررررررر کن ببین کجای کاری؟؟؟؟ چه کردی؟؟؟ جون میکنیم وقتی یه دقیقه میخوایم رو این چیزا فکر کنیم. اونوقت همچین وقتا که کم میاریم و دست و پامون می لرزه تو وادی عمل، میدونین چیکار میکنیم؟؟؟ فوری پناه می بریم به رحمانیت خدا!خدا کریمهههههههههههههه! همین!

اما آیا کسی بوده و هست که بهمون بگه چه خبره اون ور؟؟؟ بگه چه کوره ی آدم سوزی و آدم پزیه اون ور؟؟ نه! کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم؟؟

یه عمرررررر دل خوش بودیم به شنیدن و خوندن حرفای خوب خوب و نوشتن حرفای دیگرونی که نمیدونیم منبعشون چی بوده؟ یا نه! میدونیم! فلان کتاب رتبه هزار در اخلاق! فلان کتاب رتبه هزار در فقه!! فلان سخنران فلان مسجد! خاک پای همشونم هستیم اما آیا اینم شد مرجع آموزه های دینی؟؟ این شد نقشه ی راه؟؟

یه عمر همه گفتن آدم با اخلاقی باش! اما آیا کسی پیدا شد بگه آهااااااااااااااااااااای بشر دوپا!!! متقی باش؟؟ کسی بود؟ اصلا کسی بود تقوا را معنا کنه؟ همین واژه ای که خیلی قشنگگگ توی حرفای خوبمون ازش استفاده کردیم و میکنیم؟

نه! آخه تلخ بود، سختی داشت. آدم اگه دور خودش مرز بکشه سخته. آدم اگه بخواد حرف گوش کنه اولش سخته خیلی هم سخته. یه عمر این نفسو بزرگ نکردیم و پرورشش ندادیم که حالا بیایم حرف گوش کنیم. همین که بگن آدم خوبی باش بسه! همچین مستحباتو به جا میاریم که نگو و نپرررررس! همچین پنجشنبه ها دعای کمیل و جمعه ها دعای ندبه سرجاشه و همچین اشک همراهی میکنه که نگو و نپرس!!!

باباااااااااا من تو دل خود خود خود خدام چی میگی تو ربیع القلوب؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اما هیچکس در گوشمون نگفت اولین وظیفه ی تو شناخت واجبات و محرماته! هیچکس در گوشمون نگفت تو فعلا هیچچچچچچچچچ وظیفه ای برای کارای فرهنگی نداری!!!!!! هیچچچچچچچچچچ! وقتی خودت داری دست و پا میزنی تو گرداب بی خبری، چطوری میخوای دست کسیو بگیری بیاری بالا؟ وقتی هنوز واجبات و محرماتتو نمیشناسی چطور انتظار کمک رسوندن به دیگران داری از خودت؟  کوری عصا کش پیری شود؟؟؟ همین!

تا حالا به این فکر کردیم که چرا خدا توی قرآن وقتی میفرماید: "یا ایهاالذین آمنوا" بعدش میفرماید" اتقواالله" ؟؟ چی شد؟ ای کسانی که ایمان اوردید تقوا پیشه کنید؟ یعنی چی؟؟؟ اون ایمان چیه؟ این تقوا چی؟ منم نمیدونم!

شیخنا (رضوان الله تعالی علیه) میفرمودند:

"خدا میفرماید: اگه من خدا را قبول دارید گوش به حرفم بدهید. خدا دو تا حرف دارد، انجام واجب و ترک حرام. اگر واجبی به من رسید عمل کنم، حرامی رسید باید ترک کنم، این اسمش تقواست یعنی خود نگهداری از مخالفت فرمان و دستور پروردگار متعال.

تقوا یعنی اینکه آدم گوش به حرف خدا بدهد، خودش را از مخالفت فرمان خدا حفظ کند و نگاه دارد. وقتی خدا می گوید نماز بخوانید بخواند، می گوید دروغ نگویید نگوید، این را تقوا می گویند، اگر ما به حرف خدا گوش بدهیم و آن حرفهایی را که خدا در آیات قرآن کریم زده است عمل کنیم مشکلاتمان حل می شود".

رزقنا الله و ایاکم بمنّه